Nowotwory podeszłego wieku dr Joanna Plak-Warecka. Jak pokazują statystyki ryzyko zachorowania na nowotwór wzrasta po 65 roku życia. Przebieg choroby jest powolniejszy niż w młodszych grupach wiekowych, jednocześnie schorzenia są wykrywane zbyt późno, ponieważ dolegliwości towarzyszące rozwijającemu się rakowi, często są kwalifikowane przez lekarzy jako zaostrzenie przebiegu innych przewlekłych chorób, na które cierpi senior. Do najczęściej diagnozowanych nowotworów wieku podeszłego, zaliczamy:

• rak płuc - 30% chorych to osoby w wieku 60+; sprzyja mu nadmierne palenie papierosów, także palenie bierne oraz płeć męska;
• rak piersi – wzrost zachorowań następuje po 50 roku życia;
• rak żołądka/rak trzustki – największy odsetek zachorowań stwierdza się u osób po 80 roku życia, sprzyja mu prowadzenie niezdrowego trybu życia, tj. palenie papierosów, nadużywanie alkoholu, stosowanie diety ubogiej w błonnik;
• rak prostaty – jest diagnozowany u co czwartego mężczyzny po 70 roku życia;
• rak nerki – wzrost zachorowań następuje po 60 roku życia;
• rak macicy – najwięcej przypadków odnotowuje się w grupie wiekowej 50+;
• przewlekła białaczka – wiele przypadków jest diagnozowanych u osób w wieku 60+.

Nowotwory u seniorów są cięższe do diagnozowania, zwłaszcza jeśli cierpią oni na inne choroby, leczone od wielu lat lub typowe dla wieku podeszłego. Jakie czynniki powinny zatem wzbudzić szczególną czujność i skłonić do pogłębionej diagnostyki? Są to: zaburzenia zachowania, zaburzenia pamięci, nadmierna labilność emocjonalna, nadmierne chudnięcie, nawracające infekcje, a także niedobór żelaza. Po wykluczeniu chorób somatycznych i depresji, pacjent powinien być diagnozowany w kierunku schorzeń onkologicznych.

Leczenie onkologiczne seniorów wymaga zindywidualizowanego podejścia, uwzględniającego stan zdrowia chorego, wielość chorób na które jest leczony, zdiagnozowane dysfunkcje organizmu. Należy podkreślić, iż zastosowanie optymalnego leczenia, w tej grupie wiekowej, może być utrudnione z powodu przyjmowanych przez seniora leków, złego stanu zdrowia uniemożliwiającego przeprowadzenie operacji, wysoki stopień zaawansowania choroby, jak również silniejszą reakcję psychiczną i mniejszą motywację do walki z chorobą w porównaniu do innych grup wiekowych. Przy doborze sposobu leczenia lekarz ocenia czy potencjalne korzyści wynikające z zastosowanie danej metody przewyższają ryzyko powikłań i pogorszenia stanu zdrowia pacjenta w podeszłym wieku. Jeśli korzyści są znikome a ryzyko powikłań duże, wtedy leczenie polega na utrzymaniu dobrej jakości życia i spowolnieniu postępu choroby.